به طور كلی عمل آب مروارید شامل خارج كردن عدسی كدر شده و در اغلب موارد كار گذاشتن لنز مصنوعی داخل چشمی به جای عدسی طبیعی چشم است. با این وجود در بعضی شرایط نادر ممكن است لنزی داخل چشم كار گذاشته نشود. متداول‌ترین برش ایجاد شده برای انجام این عمل، یك برش 3 میلیمتری، یعنی برشی كمتر از یک سوم سانتیمتر است. این برش به دلیل كوچك بودن معمولاً احتیاجی به بخیه و ترمیم ندارد و پس از عمل خودبه‌خود بهبود می‌یابد. جراح سپس یك دریچه دایره‌ای در كپسول عدسی -غشای بسیار نازكی كه عدسی را می‌پوشاند- ایجاد كرده كه این فرآیند Capsulorhexis نامیده می‌شود. انجام عمل Capsulorhexis به دقت بسیار زیادی نیاز دارد زیرا ضخامت كپسول عدسی 1000/4 میلیمتر است. در روش Phacoemulsification از امواج اولتراسونیك (مافوق صوت) برای شكستن عدسی به ذرات ریزتر استفاده می‌شود. این ذرات سپس با كمك یك لوله مكشی بیرون آورده می‌شوند. قسمت خلفی (عقبی) كپسول عدسی دست‌نخورده در جای خود باقی می‌ماند تا عدسی مصنوعی بر روی آن كار گذاشته شود. روش Extracapsular Cataract Extraction زمانی به كار می‌رود كه عدسی بسیار سفت شده باشد و امواج به كار رفته در Phacoemulsification قادر به شكستن آن به ذرات ریزتر نباشند. در این روش برشی در حدود 10 میلیمتر در چشم ایجاد می‌شود، هسته عدسی به صورت یك تكه خارج شده و برش ایجاد شده نیاز به بخیه دارد. در عمل فیكو، عدسی داخل چشمی به صورت تاشو بوده و از طریق منفذ كوچك ایجاد شده به داخل چشم فرستاده می‌شود. این عدسی در مجاورت كپسول خلفی باز شده و اندازه اپتیك آن به 6 میلیمتر می‌رسد که به وسیله بازوهای كناری كه به آن‌ها هپتیک (Haptic) گفته می‌شود در داخل كپسول، محكم قرار می‌گیرد. معمولاً برای ثابت نگاه داشتن عدسی‌ها در داخل چشم احتیاجی به بخیه وجود ندارد.
